In memoriam Anke van Reenen-Jongkind (8 maart 1952 – 11 oktober 2021)

In memoriam Anke van Reenen-Jongkind (8 maart 1952 – 11 oktober 2021)

Door Marc van Oostendorp

Vorige week overleed Anke van Reenen-Jongkind in Amstelveen, de plaats waar ze de afgelopen jaren verbleef in het verpleeghuis Zonnehuis. Anke was tot haar opname in het Zonnehuis een bekend gezicht voor alle medewerkers van het Meertens Instituut.

Samen met haar man Piet werkte ze vele jaren als vrijwilliger voor het instituut, vooral voor het grootschalige Goeman-Taeldeman-Van Reenen Project, waarin gegevens zijn verzameld over ruim zevenhonderd Nederlandse dialecten zoals deze aan het eind van de twintigste eeuw gesproken werden in Nederland en Vlaanderen. De laatste jaren van haar vrijwilligerswerk voegden Anke en Piet geluidsbestanden van de oorspronkelijke opnamen toe aan de database. Dat was een zeer arbeidsintensief werkje dat beiden met duidelijk genoegen uitwerkten.

Haar vrijwilligerswerk ging soms ver voorbij de grenzen van wat van een vrijwilliger verwacht kon worden. Toen in 2008 een onderzoeker plotseling ziek werd die verantwoordelijk was voor de voltooiing van de Morfologische Atlas van de Nederlandse Dialecten, nam Anke zonder aarzeling vrijwel al diens coördinerende taken over. Enkele maanden werkte ze, alweer samen met Piet, dag en nacht en ook tijdens het weekeinde zodat de atlas toch op tijd kon verschijnen.

Ondertussen speelde Anke ook een belangrijke sociale rol aan het instituut. Ze was een vriendelijke, vrolijke en betrokken vrouw. Ze nam deel aan veel sociale activiteiten en ze maakte graag een praatje met mensen. Toen wij ontdekten dat we tijdens een zomervakantie toevallig op hetzelfde moment in dezelfde Griekse stad verbleven, besloten we elkaar daar ook te ontmoeten. Dat werd een genoeglijke middag in een mooi restaurant – zo intensief zijn de contacten tussen medewerkers en vrijwilligers niet vaak.

Anke ging op latere leeftijd filosofie en taalwetenschap studeren aan de Vrije Universiteit. Daar leerde ze haar latere man Piet kennen, die er hoogleraar was. De twee vormden sindsdien een onafscheidelijk paar: je zag ze zelden een van beiden zonder de ander. Veel veranderde toen Anke in 2017 getroffen werd door een beroerte. Anke moest opgenomen worden in het Zonnehuis, en hoewel ze eerst ook nog heeft geprobeerd om zelfs haar vrijwilligerswerk vanaf haar ziekbed voort te zetten, viel het verblijf en het feit dat duidelijk werd dat er weinig verbetering in de situatie zat, haar zwaar. Zij heeft gelukkig heel veel steun ondervonden van Piet.

Het Meertens Instituut heeft veel te danken aan Anke; dit zal niet vergeten worden.

 

Zie ook het artikel dat verscheen in Trouw op 29-11-2021